Tja, daar zat ik dus. Te wachten op de dingen die komen gingen. Ik kwam gelukkig niet alleen, daar ten behoeve van die vrijwillige taak de Digitaal (minder) Sterk(en) onder ons te begeleiden met vragen over o.a. Social Media en de volgende keer: mijnwoonservice.nl. Er waren ook nog wat stagiaires van Jongeren in Beweging. Maar er kwam geen hond, of liever geen mens, op af die wat kennis wilde...
Toen ik eenmaal thuis kwam te zitten, was ik ietwat gedesillusioneerd in de mensheid. En dat vind ik dus zelf ook een zeer negatieve klank hebben. Iets in me begon te geloven in dat introverte binnenin. Het werd steeds een beetje stiller in me, alsof het leek dat ik wat zaken moest verwerken. En ik dacht, dat dat een gedeeltelijke afwijking was, dat introverte, je-weet-wel. Soms ervaar ik mezelf...
Het begon heel stilzwijgend. Plotseling waren daar de eerste grijze haartjes rond mijn slapen, al was ik nog wat jong met mijn 26. Ik trok ze er gewoon manhaftig uit. Kedang. Nu is het al zover gekomen dat zelfs mijn ooghaartjes en wenkbrauwen eraan moeten geloven. Soms knipte ik wimpers (knip, knip) weg, met als gevolg dat die wimperhaartjes links korter zijn dan rechts. Dat is niet slim want...
De vrouw lag op bed. Gaf een order, en de hond trok aan het koordje, zodat de vrouw zich kon omdraaien. Gaf nog een order, en de hond trok de deken van haar af. Na nog een order, trok de prachtige goudkleurige hond weer aan het koordje en de vrouw kon zich opnieuw omdraaien, nu op haar andere zij. Zomaar wat acties van wat een blindegeleidehond als taak heeft. Ooit solliciteerde ik als stagiaire...
Eerlijk gezegd, wist ik zo gauw niet waarom ik iets in hem zag. Maar goed, hij had dat aandoenlijke puberachtige koppie nog, zelfs toen hij al de veertig gepasseerd was. En hij woonde vijf deuren verderop. Al zag ik hem dan alleen laat op de zaterdagmiddag bij de super hieronder. En waren onze begroetingen altijd supervriendelijk. En ik moet wel ten einde raad zijn geweest, dat ik hem die...