Sinds enige tijd krijg ik – met name van di Mama – het compliment dat ik – soms – prachtige foto’s maak. Daar glunder ik natuurlijk van. Maarrr, ik vind dat het nog beter kan. En aangezien ik er sinds ik deze iPhone11 heb, nog niet echt een handleiding (ja, shame on me!) op na geslagen heb, dacht ik dat een cursus mij niet zou misstaan. En geheid dat zich dan een...
Zo’n dertien jaar geleden raakte een buurvrouw zwanger, en vertelde gelijk daarop dat ze haar twee katten eigenlijk wat beu was. Tenminste haar toenmalige partner vond de overtollige haren en overige perikelen wat huisdieren nu eenmaal met zich meebrengen wat vervelend. Direct daarop bood ik haar aan eens te kijken of mijn eigen oudere kat Sam het eventueel zou aankunnen er twee pubers in...
De laatste tijd erger ik me suf aan de tientallen openingen voor chatgesprekken. Hetzij via Messenger dan wel via Instagram. Om de haverklap meldt die verrekte smartphone iets. En iedere keer verwacht ik een belangrijke mededeling of e-mail. Maar nee, niets van dat alles. Het komt dan van een man die denkt me te kunnen porren voor een chatgesprek. Dan betreft het dus meestal iets onbenulligs als...
Plaatjes bij een blogpost zijn leuk. Zonder meer. Het vrolijkt de boel gelijk op. Heb wel vaker op het punt gestaan ze allemaal te verwijderen en me te focussen op alleen tekstueel, maar naar aanleiding van diverse polls durfde ik het nooit goed aan. Nu wel. Want weet je, ergens ben ik het er stiekem niet mee eens, dat ik als blogger die wezenlijk louter wil schrijven, min of meer...
Burgerlijk, dat is het wel het woord dat bij mij in gedachten springt, bij het lezen van het #WOT-woord van deze week. Burgerlijk, was hét woord waar wij pubers destijds onze ouders mee doodgooiden, in figuurlijke zin dan. En soms – heel soms – wil dat woord burgerlijk als synoniem voor gezapig – nog wel eens terug in gedachten komen. Ik kan me nog goed herinneren dat ik...
De laatste tijd zit ik gruwelijk te emmeren over het bloggen in het bijzonder. Nou, eigenlijk ook in het algemeen. Het punt is, dat ik graag wil schrijven, maar wel in een soort van tijdloze trend. Ik bedoel daarmee, dat mijn blogposts de tand des tijds zouden moeten kunnen doorstaan. Ze zouden wat globaler en herkenbaarderderder moeten zijn. Ze zouden situaties of wereldse zaken moeten...
Nee, ik ben niet zo’n prater, meer een doener. Daarentegen mijmer ik veel, vaak en heftig. Het liefst uitgestrekt op mijn bank, terwijl ik prachtige horizonten bewonder en me daar weer over verwonder, kan ik hele uren zwijgzaam doorbrengen. Ieder ander zou dat als lummelen bestempelen. Ikzelf meen dat ik er energie van opdoe. Ideeën zelfs. En later mezelf weer kan opheffen om grootse zaken...
Plotseling realiseer ik me toch, dat de jaren nu gaan tellen. Want initiatieven en ideeën genoeg hier, maar werk gaat vóór het meisje, bij mij. En als ik dan zo’n lange dag mijn brein – als altijd enthousiast – aan het werk heb gezet, als ik ga als een tierelier, dan ben ik aan het eind van de middag leeg. Op. Kun je me zo weggooien. Dan moet ik wel even een soort van powernap...
Kan me herinneren dat ik vroeger dacht dat zaken als pedofilie en racisme vast en zeker ooit wel ten einde zouden komen. Als mijn eigen generatie eenmaal maar groter gegroeid was, en de oude zo goed als verdwenen (?!). Blijkbaar was ik toen (al) niet in staat mijn medemens goed in te schatten. Of zag de zaken te rooskleurig in, als gedreven optimist. Want naar blijkt, houden die dingen niet op...
Ach, ik geef toe, het is om te huilen de huidige toestand in de wereld. En het lijkt er verdomd veel op, dat we met z’n allen afkoersen op een burger- dan wel wereldoorlog. Dat moet je niet willen. En het enige wat ons nu nog kan redden is humor. En dan louter om die verrekte opgebouwde spanningen en plotselinge opluchting te bereiken, want dat: mensen, is wat humor kan doen. En wíl doen...