Tja, daar zat ik dus. Te wachten op de dingen die komen gingen. Ik kwam gelukkig niet alleen, daar ten behoeve van die vrijwillige taak de Digitaal (minder) Sterk(en) onder ons te begeleiden met vragen over o.a. Social Media en de volgende keer: mijnwoonservice.nl. Er waren ook nog wat stagiaires van Jongeren in Beweging. Maar er kwam geen hond, of liever geen mens, op af die wat kennis wilde...
Toen ik eenmaal thuis kwam te zitten, was ik ietwat gedesillusioneerd in de mensheid. En dat vind ik dus zelf ook een zeer negatieve klank hebben. Iets in me begon te geloven in dat introverte binnenin. Het werd steeds een beetje stiller in me, alsof het leek dat ik wat zaken moest verwerken. En ik dacht, dat dat een gedeeltelijke afwijking was, dat introverte, je-weet-wel. Soms ervaar ik mezelf...
Het begon heel stilzwijgend. Plotseling waren daar de eerste grijze haartjes rond mijn slapen, al was ik nog wat jong met mijn 26. Ik trok ze er gewoon manhaftig uit. Kedang. Nu is het al zover gekomen dat zelfs mijn ooghaartjes en wenkbrauwen eraan moeten geloven. Soms knipte ik wimpers (knip, knip) weg, met als gevolg dat die wimperhaartjes links korter zijn dan rechts. Dat is niet slim want...
Als ik ergens een bloedhekel aan heb, dan is het mezelf zien bewegen in zo’n gigantische spiegelwand in een sportschool. Mijn fijne motoriek is niet zo fijn gestemd als ik zou hopen, moet je weten. Dat wil ook nog wel eens tot hilarische lachstuipen van mijn mede-sportievelingen leiden. Als zij al kans zien om ook op anderen te letten, that is. Het punt is, ik denk veel te veel na bij wat...