Plaatjes bij een blogpost zijn leuk. Zonder meer. Het vrolijkt de boel gelijk op. Heb wel vaker op het punt gestaan ze allemaal te verwijderen en me te focussen op alleen tekstueel, maar naar aanleiding van diverse polls durfde ik het nooit goed aan. Nu wel. Want weet je, ergens ben ik het er stiekem niet mee eens, dat ik als blogger die wezenlijk louter wil schrijven, min of meer...
Voor ‘t eerst ben ik blij dat ik niet naar een kapper kan. Ik ga voor de groei. En zelfs mijn moeke – en dat is écht een compliment – roept, dat het me op deze lengte het best staat. Want mensen, al mijn hele leven wens ik lang haar. En omdat ik het halverwege altijd weer verknal, wegens geen geduld en te veel opties voorhanden, is het dus meestal kort en zéér lang- en moeizaam...
Wie mij in het echte leven goed kent, weet dat ik een vrouw ben van weinig woorden. In principe vind ik het al een opgave een blogpost van zo’n 300 woorden te vullen. Dus ik geef je liever direct de kern van het verhaal. Vaak ontdek ik na het herlezen van mijn innerlijke geworstel, dat er wellicht toch wat extra uitleg benodigd is. Terwijl elk woord, extra, er één te veel is. Kan zijn. Ik...