Natuurlijk koos ik na jaren van niet-bezielend werk, voor die opleiding tot Kraamverzorgende. Het was voor mij de ultieme manier om er zeker van te zijn dat je na je werk de kersverse ouders kon achterlaten met zo’n blèrende en luiers-vol-ongein-vullende baby. Want ik hield niet echt van de wat grotere kinderen. Ze vroegen me te veel. Ze ratelden maar door. Ze hadden fantasieën...
Ik zocht naar een bepaald merk maandverband, maar wist de naam ervan niet meer. Zuchtte eens, want er waren er zo veel. Iemand botste met haar winkelwagentje tegen me aan. Ik keek even om. De kleding van de vrouw die tegen me aanbotste liet maar een spleetje zien waar haar ogen moesten zitten, wat nog eens werd verhuld door een grote zonnebril. Ze fluisterde: “Sorry” en vervolgde vlug...
Het was de kaft, het proloog, het lettertype, en uiteindelijk al die woorden. Elke pagina met woorden leek in eerste instantie een zwarte brij, maar naarmate ze verder las, ontstond er overzicht. Werd alles helder. Het onderwerp moest wel gaan leven. Want naast haar aangeboren nieuwsgierigheid om elke letter van dat boek te consumeren had ze nog twee doelen; imposante ervaringen rijker te worden...
Sinds kort is dat zotte vlammetje weer eens aangewakkerd. Ik vroeg me al af, of het nog eens zou gebeuren, want eerlijk gezegd, verliefd word ik niet zo snel. En eigenlijk neem ik er ook wel genoegen mee, zo. Ik wil helemaal niet weten, of die ander wel of niet diezelfde gevoelens koestert jegens mij. Want dat zou de zaken maar onnodig compliceren. Nee, eigenlijk wil ik het hierbij gewoon maar...
De mist die ochtend maakte de wereld mysterieus en ongrijpbaar, dacht ik, terwijl ik mijn ochtendwandeling deed. Bijna als vanzelfsprekend kom je dan altijd dezelfde mensen tegen. En allemaal lopen ze daar met hun honden. Die honden zijn altijd even blij hun baasjes uit te mogen laten. Enthousiast onderzoeken ze elke boom en struik, en checken ondertussen ook even mijn watermerk. Die mist...