Mijn ego is op oorlogspad. Het voert een gevecht van leven op dood met mijn ID. Je moet weten, het woord vakantie is gevallen. En dat betekent voor mij plotseling een ware oorlogsverklaring aan die overtollige kilo’s die ik er afgelopen winter stilzwijgend aanvrat. Én mijn ietwat non-bourgeoise leefwijze. Ik leef bijna elke dag alsof het mijn laatste is. Ik sta mezelf letterlijk alles toe...
Het is maf, ik woon hier nu zo’n 20 jaar. En ik ken mijn meeste buurtjes allemaal van gezicht. De verhoudingen zijn goed, zo niet uitstekend. Toch krijg ik meer dan eens de koude kriebels als ik denk dat hier ooit pure malaise – in de vorm van brand of iets dergelijks – uitbreekt. Ik weet, men lijdt ’t meest, van ’t lijden dat men vreest, maar dan toch. Ik heb als...
‘Grrrr,’ zag ik hem denken. Terwijl ik daar zwierig kwam aangewandeld in mijn favoriete tijgerprintvelletje. Ik schatte hem een jaar of 23 en een half, ofzo. En hij deed hartgrondig zijn best mijn ogen waar te nemen na zijn enthousiaste introductie: “Wel, hallo, zeg!”. Maar mijn ogen waren nog niet duidelijk zichtbaar; half schalks verscholen achter mijn bruine...
Voor iemand die graag zou geloven dat zure bommen en komkommers ergens in een vage fabriek en in blik ontstaan, lijkt het er verdacht veel op dat een beetje ploeteren in de aarde een soort van mijn eigenste nieuwe missie is. Nou ja, niets veranderlijker dan een mens, zeg maar. Mijn balkon is mijns inziens een soort van uitgeschoven serre dat aan mijn woonkamer grenst. Ik heb dan ook de mazzel dat...
Sinds een weekje of wat, strompel ik enigszins. Ik begeef me nog altijd van A naar Z, maar dan lijkt het er verdomd veel op of ik reeds vroeg op de dag aan het zuipen ben geslagen; ik lijk wel een dronken mannetje als ik loop. Vorige week was ik er wel klaar mee, want ik voel me beheurlijk gehinderd in mijn bewegingen. Dus toog ik naar de huisarts. En die schrok van de plaatselijke verdikkingen...