Bloggen versus de taboesfeer

Ik las ergens een artikel over hoe een collega zich opwond over bloggers die geen enkel onderwerp – lees: geilheid en de kleur van menstratiebloed – mijden. Ik zet hier geen link bij omdat er ongevraagd adviezen worden verstrekt in de trant van ‘maar weet je dan niet dat je je content vereeuwigt‘? en of ‘men zich er wel van bewust is dat iedereen – ja, echt iedereen (?!) – die content kan lezen?’

Er verscheen een glimlach op mijn gezicht toen ook nog de link werd gelegd naar magazines waarin dat soort onderwerpen wel – althans volgens die Chica – het licht mogen zien omdat de anonimiteit daar vaak ligt. En bij bloggen niet. Tenzij je jezelf ertoe dwingt anoniem te bloggen, natuurlijk.

Het is alsof ik mijn moeder hoor, en niet een gepassioneerde medeblogger. Sowieso vind ik dat je als blogger de insteek moet hebben dat alles, ja echt álles, blogwaardig is.

Taboesfeer galore

Ik vraag me af, of we ons met z’n allen niet eens bewust moeten worden van het ‘mens mogen zijn’ in alle facetten, dus ook met gebreken. En die laatste niet weer, zodra het ons niet aanstaat in een hoekje terugdringen omdat we zo graag met z’n allen een of andere ‘taboesfeer’ in stand willen houden.

Wat mij betreft bestaat er geen taboe. En al helemaal geen sfeer in die klasse.

Zoekmachines galore

Moeten we ons als bloggers door Google’s eeuwige vindbaarheid laten weerhouden om te schrijven over wat ons het meest bezielt? We kunnen natuurlijk ook stellen dat Google’s algoritme niet spoort en een aanpassing eisen.
Dat lijkt me nog het meest op z’n plaats.

Hebben we daar als bloggers de macht toe? Jawel, maar dan is de eerste vereiste dat we als bloggers allemaal ‘stand united…’