Vandaag had mijn vader vijfentachtig jaar oud geworden. That is, als hij het leven niet achter zich had gelaten, zo’n zes jaar geleden. En ik kan het niet helpen: ik zie hem daar zo zitten, op een wolkje, en een potje blufpoker spelen met al die andere overleden familieleden en kennissen. Potje bier, een nootje en chipje erbij, alsof dat mij vertelt dat het hem goed gaat. Ik kan het niet...
In dezelfde verdoofde toestand als dat wij destijds afscheid van je moesten nemen, constateer ik met steeds terugkerende proppen in mijn keel dat dit gemis vandaag reeds vijf jaar duurt. Vaderloos zijn is alsof een wezenlijk onderdeel van je lichaam ontbreekt. Zo voelt dat. Want ik denk steeds vaker dat met jou duizendenéén hersencellen het leven lieten, als was het louter een symbolisch gebaar...